De laatste les

Lieve volgers,

Hierbij het verslag van dinsdag.
Waarschijnlijk is dit de één-na-laatste update die jullie vanuit Oeganda krijgen.

Veel leesplezier!

Jeroen

Door: Janieke vd Heuvel – Marlou v Dooren – Barbera Quist

Vandaag beginnen we met een wandeling naar de primary schools. Mooi om zelf mee te maken hoe de kinderen deze tocht iedere dag maken. Eenmaal aangekomen beginnen we energiek aan onze laatste lessen. De een als clown, de ander als dramadocent of als muziekdocent. Maar ook onderwerpen als het lichaam, brieven schrijven, tekenen, emoties en het maken van werkbladen komen aan bod.
De brieven uit Nederland zijn een grote verrassing voor de kinderen. Het roept hevige reacties op, de kinderen juichen en lachen van blijdschap. Er volgt een les vol creatieve brieven. Zo krijgen de kinderen in Nederland een leuke reactie op hun geschreven brief terug.

Drama blijkt ook een grote ervaring voor de kinderen te zijn. De emotiebus blijkt een groot succes te zijn, de kinderen moeten er even aan wennen maar komen steeds meer los.
Een ‘domme’ clown die niet weet waar zijn handen zitten en die denkt dat hij maar één arm heeft, dat levert succes op. Gelukkig is er ook nog een ‘slimme’ clown die zowel de kinderen als de ‘domme’ clown uit kan leggen hoe het allemaal precies zit. Kortom een spetterende laatste dag voor de klas.

En het is tijd voor afscheid. Er wordt gezongen, gedanst en gespeecht voor ons. De traditionele dansen met instrumentale begeleiding vallen bij ons goed in de smaak. De Hollanders laten hun beste danskwaliteiten ook nog even naar boven komen en dansen met de Oegandezen mee. Uit dit alles blijkt de waardering van de directie, leerkrachten en vooral ook van de kinderen.

Dan is het tijd om de kinderen voor de laatste keer te vermaken. We starten met een clownact waarin twee clowns elkaar blijven zoeken maar niet kunnen vinden. Dit alles wordt versterkt door de grote, rode neuzen die we op onze neus hebben. De ontlading is groot als de clowns elkaar uiteindelijk toch vinden. Broem, broem, de emotiebus wordt gestart. Chauffeur Maaike begint aan haar busrit door Oeganda. De eerste passagier is de vrolijke Karsten en hij rijdt vrolijk mee tot dat de wat verdrietige Irene in de bus stapt. De hele bus veranderd nu van emotie. Maar uiteindelijk komt toch iedereen er weer lachend uit. De wateract blijkt nog steeds een succes te zijn. Het kwartje valt een beetje laat, maar dat mag de pret niet drukken. We sluiten af met het lied Ajoo. Alle kinderen zingen en dansen mee en zo wordt de ceremonie afgesloten met een lange polonaise.

Het afscheid wordt gevolgd door actie Schoenmaatjes. De kinderen gaan naar de klassen en wij komen langs met schoenendozen. Die dozen worden verwelkomt met een warm onthaal. De kinderen staan achter de gamellen banken te popelen om de schoenendozen te ontvangen. Uiteindelijk heeft iedereen er een en kan er worden afgeteld. De kinderen hebben hun oren op de 3 gespitst. Tatatadaaaa 1,2,3!!!! Er ontstaat een warme golf van blijdschap in de klas. De kinderen schreeuwen, gillen en zingen van blijdschap. In de afgelopen week zijn de ogen van de kinderen nog nooit zo groot geweest. De lach op het gezicht van de kinderen zegt meer dan 1000 woorden. In deze context is dat helemaal op zijn plaats. Wij kunnen alleen maar kijken en genieten van de blikken, wow!
Tijdens de terugreis naar de PTC komen we de kinderen allemaal onderweg tegen. En ja, nog steeds die smile op het gezicht en de mooi versierde schoenendozen op hun hoofd. Wat gaan ze thuis toch allemaal vertellen...

Aangekomen bij de PTC iss het tijd voor wat actie. De sportbroeken, schoenen en shirts worden tevoorschijn gehaald. Iedereen is na een paar minuten klaar om een potje voetbal of volleybal te spelen. Deze keer mixed teamsJ De eerste goal wordt al snel gemaakt door team Barbera! Het is een spannende strijd tussen de twee teams. Uiteindelijk wint het team van Barbera met 11-8. Aan de andere kant van het veld is ondertussen de volleybalwedstrijd aan de gang. Ook deze verloopt fanatiek en gezellig en de punten lopen op. De zon zorgt ervoor dat team ‘wit begint maar zwart wint!’

De evaluatie van vandaag wordt deze keer met een andere lichaamshouding afgesloten, liggend; met de hoofden bij elkaar en de gezichten naar de lucht. Even genieten van de geur, stilte en gedachtes over en van Oeganda. De allerlaatste vraag van vandaag is: Waar ben je nu dankbaar voor? Antwoorden zoals de sfeer in de groep, samenwerking met de Oegandese student, de staff en leerkrachten van de Primary school worden gegeven. Hiervoor steekt een ieder een kaarsje dit onder de prachtige sterrenhemel...