Back home?!?

Lieve schatten!

Hierbij mijn laatste berichtje over deze reis. Ik vind het heel moeilijk om te vertellen over deze ervaring maar zal proberen jullie mijn gevoelens en emoties te vertellen.

Na mijn persoonlijke verhaal staat een verslag geschreven door Henrik, onze groepsleider, daar staan veel situaties en emoties in beschreven...

Nu over mij en mijn ervaringen:
Oeganda is mooi, land van tegenstellingen, arm en heel rijk, corruptie en samenwerking. Kinderen die naar school gaan en kinderen die op straat leven omdat ze geen raad weten met zichzelf na hun ervaring kindsoldaat te zijn geweest.

Overeenkomst is dat alle mensen die ik heb gezien en gesproken heel aardig zijn, gastvrij, blij met wat ze hebben en gelukkig met hun leven. Ze willen graag hun ervaringen met je delen. Daarnaast komt wel van scholen elke keer weer de vraag om meer materiele dingen: nieuwe wc's, nieuwe gebouwen, nieuwe banken en stoelen. Maar als die spullen er zijn kunnen ze er niets mee door gebrek aan docenten...
En daar is waar wij en Edukans in beeld komen. Ontwikkelingshulp op lange termijn. De mensen daar leren plannen, de docenten binden aan scholen, docenten scholing geven, ouders betrekken bij scholen en de kinderen, etc.
Ik persoonlijk heb geholpen door de PABO studenten van daar een andere manier van lesgeven te laten zien. Ze leren frontaal lesgeven en straffen is altijd slaan. Ik heb laten zien dat je ook in groepjes kunt werken, de klas memorie kunt laten doen, dat een oefening ook kan in de vorm van een quiz, etc. Mijn student vond het helemaal geweldig en wilde dit zelf ook proberen! Ik heb hem daarbij ondersteunt en weet zeker dat hij dit in de toekomst gaat blijven doen. Daarmee is mijn persoonlijke doel behaald!

Hier weer terug in Nederland is het erg wennen. Je gaat €17,- afrekenen bij de kassa in de supermarkt en denkt: mmh dat is een jaar naar school voor een kind in Oeganda...
Ik verkoop de armbandjes uit Oeganda voor €4,- en €5,- en weet dat daarmee een kind een maand kan leven..
Ik zie kinderen ruzie maken om speelgoed en weet dat kinderen in Oeganda spelen met stokjes en niets...

Zoveel verschillen en confrontaties met het hier en daar... Dat is wennen, relatieveren en slijten. Maar aan de andere kant wil ik het nooit vergeten!




Hoe was het?
Door: Henrik Looij

Hoe was het? Vraagt mijn moeder, vader,
En ik zeg: mama, ik ben ongelofelijk moe, maar ik kan niet slapen. De indrukken buitelen over elkaar heen. Ik h eb het gevoel alsof ik twaalf dagen in een achtbaan heb gezeten. Omhoog, omlaag, opzij en meermalen over de kop. En waar zal ik beginnen met vertellen? Ik heb geroken en geproefd van een andere realiteit, niet eens zo heel ver hier vandaan. Mijn ogen zijn geopend, voor een wereld waarvan ik slechts vermoedde dat ie bestond. Waar de chaos lijkt te regeren, de president een privejet koopt en leerkrachten moeten rondkomen van 70 euro per maand. En ik geloof het soms nog steeds niet. Ik vergat soms waar ik vandaan kwam en ik vergat soms waar ik naar toe ga. Ik heb meer tijd nodig om na te denken over wie ik wil zijn en wat ik wil doen. Even stilstaan, uitrusten, om daarna weer op weg te gaan.

Hoe was het? Vraagt mijn vriend, vriendin, partner
En ik zeg: Ik ben van mensen gaan houden die ik nog maar twaalf dagen ken. Mezelf blootgegeven en laten zien zoals ik dat hier misschien maar zelden doe. Een beetje meer mezelf, zoals kinderen. Hoe komt dat toch? We hebben samen gelachen en gehuild, gedanst; alles gedeeld. Ik ken mezelf niet meer terug, alsof er in de spiegel tegenover mij een ander mens staat. Ik heb zoveel ontdekt over mezelf. En ik ben nog lang niet klaar. Deze reis begint pas net. En ik heb besloten om mezelf niet meer te verschuilen. Mijn grootste angst is niet om klein te zijn. Mijn grootste angst is om groots te zijn. Grenzeloos te stralen. Zoals Beatrice van CRO, een baken van licht in de duisternis, moedig, liefdevol en vastbesloten, om te doen wat nodig is, met een glimlach. Want als ik straal geef ik andere mensen de ruimte om dat ook te doen. En te groeien. Samen de hemel in. Ik, jij, zij, wij.

Hoe was het? Vraagt mijn broer of zus
En ik zeg: ik begrijp het niet. Ik heb mensen ontmoet die schijnbaar niets hebben om trots op te zijn. Bij hen thuis, op straat, het platteland. Die hun bed naast een hoop afval hebben staan, onder plastic slapen. Die getraumatiseerd zijn door een gruwelijke burgeroorlog en het licht in hun ogen zijn kwijtgeraakt. Die rondhangen op straat, zonder uitzicht op iets anders. Die als ze van school naar huis niet kunnen uitkijken naar een lekkere kop thee en een belangstellende stem die vraagt: ‘hoe was het?’ Die zo worden gediscrimineerd door een handicap of ziekte, dat ze het in de ogen van velen niet verdienen te worden aangeraakt. Ik ben geraakt door het onrecht dat vrouwen en kinderen wordt aangedaan, de uitzichtloosheid van hun bestaan. Mensen die niet verder denken dan de dag van morgen. En toch, als ik naar ze glimlachte, glimlachten ze terug. Hoe doen ze dat toch? Waar halen ze die kracht vandaan? De aandacht? Het plezier? Ik heb alles. Waar hebben we het nog over? Files, de economie, politiek… Ik hou ermee op, voortdurend denken alles wat ik niet heb. Ik heb besloten om vanaf nu, heel simpel, dankbaar te zijn.

Hoe was het? Vraagt een vriend
En ik zeg: ik heb mensen ontmoet die zelfs het weinige dat ze hadden besloten te delen met anderen. Ik heb ook zelf ervaren wat het is om te geven, onvoorwaardelijk. Momenten dat ik mezelf vergat en twee of meer zielen samensmolten, zo uniek. Daar wil ik meer van. Er zijn twee momenten: nu en te laat. Ik heb besloten niet langer te wachten. Zodat ik elke dag in de spiegel kijk en eerlijk tegen mezelf kan zeggen kan zeggen: “I am the difference I wish to see in the World.” Zoals Gandhi zei. Iedereen kan de wereld verbeteren. Het is gewoon een kwestie van beginnen. En geloof me, ik ben nog maar net begonnen.

Hoe was het? En ik zeg tegen de wereld:
Als de wereld opnieuw zou worden uitgevonden
Met of zonder zorgen
Met of zonder schuld en schaamte
Dan zouden wij besluiten
Hoogstwaarschijnlijk
Eeuwig van elkaar te houden
Elkaar vast te houden
Omdat een nieuw begin uitzonderlijk zou zijn
Ik heb jou nodig