Al lachen de tanden, het hart vergeet niets...
Door: Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Ester
23 Juli 2011 | Oeganda, Lira
Beste volgers,
Hierbij het verslag van vrijdag, dag 6.
Wederom veel leesplezier...
Jeroen
Door: Nienke de Boer en Kyra Wolbers
Op weg naar de scholen van het project POBEDAM, een partner van Edukans in Lira, komen we vast te zitten in de modder. De zandwegen zijn veranderd in modderpoelen door de vreselijk harde regen van vannacht. De drie busjes slippen weg en belanden in de berm, met ons er nog in. We moeten uitstappen, maar hoeven niet zelf te duwen omdat de plaatselijke bevolking ons helpt. Dankzij hen kunnen we uiteindelijk verder reizen.
Na een beetje vertraging komen we nu aan op de eerste school die we vandaag bezoeken. Deze school is onderdeel van het project POBEDAM. POBEDAM is een organisatie die gerund wordt door de lokale bevolking. Zij richten zich op het trainen van leerkrachten, het opzetten van oudercomités en het opleiden van schoolinspecties, zodat de regels die de overheid heeft opgesteld ook echt worden nageleefd.
We krijgen vandaag de opdracht mee om als journalist te werk te gaan. We gaan in gesprek met ouders, leerkrachten en kinderen. De vragen gaan o.a. over de kwaliteit van het onderwijs, de oorlog en het slaan van kinderen als straf. De uitvoering van het project is nu twee jaar bezig, waardoor het een uitdaging is grote verschillen tussen deze en andere scholen te constateren. Die zie je soms ook niet direct op het eerste oog.
De eerste school heeft zeer grote klassen (rond de 100 leerlingen in één klaslokaal). Er zijn nog niet in alle klassen banken en tafeltjes aanwezig waardoor de leerlingen de hele dag op een ongelijke betonnen vloer zitten. Obote, veldwerker van POBEDAM, legt uit dat ze op een nieuwe school eerst willen investeren in middelen die geen geld kosten. Anders ontstaat het gevaar dat die zich helemaal afhankelijk maken van geld van buitenaf. En ouders en de lokale overheid hebben zelf tenslotte ook een verantwoordelijkheid.
Op de tweede school krijgen we een andere indruk. Er hangen mooie, informatieve posters in de lokalen. Op deze school zien we ook betekenisvol onderwijs. Een voorbeeld hiervan is dat een leerkracht bezig is met de uitleg van breuken aan de hand van een appel. Ook zitten de leerlingen hier wel op bankjes en zijn de klassen een stuk kleiner (zo rond de 70 leerlingen). Leerkrachten geven in gesprekken aan dat zij deze groepen nog te groot vinden en streven naar ongeveer 55 leerlingen per klas. Dat is ook het gemiddelde dat de overheid aangeeft. Kortom, ze zijn goed op weg hier. Met dank aan POBEDAM staat er bovendien een nieuw toiletgebouw, wat cruciaal is om de wat oudere meisjes naar school te laten gaan.
Iets anders waar we vandaag mee worden geconfronteerd zijn de naweeën van de burgeroorlog die in Noord-Oeganda heeft gewoed tot 2007. Het rebellenleger Lord’s Resistance Army (LRA) heeft in deze streek bijna 20 jaar vreselijk huisgehouden. Door in gesprek te gaan met onze studenten en de leerkrachten weten we nu meer over deze gruwelijke geschiedenis. Veel kinderen op de scholen die we bezoeken zijn daarvan slachtoffer. Een onderwerp als ‘seks’ kan dan ook niet normaal worden behandeld omdat veel kinderen zijn misbruikt. Tijdens de oorlog was het vaak te gevaarlijk was om alle kinderen op één plek te onderwijzen. De LRA stond bekend om het feit dat zij kinderen roofden om ze op te leiden tot soldaten. Om dit te vermijden woonden veel gezinnen in de bush. Volgens een leerkracht kwamen de kinderen soms als ‘beesten’ terug, met veel agressief gedrag. POBEDAM werkt samen met leerkrachten aan de verwerking van deze trauma’s bij kinderen. Zo organiseert deze school op vrijdagmiddag een soort ‘tutoruur’ waarin leerlingen kunnen komen met al hun problemen. Dan wordt er ook gewerkt aan ‘het weer kind zijn’. Deze uren zijn verplicht voor de kinderen.
Na deze ervaring stellen Maria, Susanna, Nienke en Kyra ook vragen aan de Oegandese studenten. Zij hebben de oorlog immers bewust meegemaakt omdat deze eigenlijk pas 2 jaar geleden echt is geëindigd. Zij vertellen ons een verhaal dat ons erg aangrijpt en de student van Kyra slaat een arm om haar heen. Wat blijkt is dat rebellen tijdens de oorlog moeders gedwongen hebben om hun eigen kinderen te vermoorden (of andersom). Wat ons verbaast, is dat onze studenten er makkelijk over praten en er zelfs een beetje lacherig over doen. Eigenlijk kunnen we dit nog niet begrijpen, maar we denken dat dit voor de studenten de enige manier is om er wel over te kunnen praten. ‘Al lachen de tanden, het hart vergeet niets.’
Zoals we al eerder hebben aangegeven, zijn we vandaag journalist. Dat levert zoals eerder gezegd wisselende ervaringen op. Ook op deze scholen zien we dat er kinderen worden geslagen, hoewel dat bij wet verboden is. We zien ook een dronken leerkracht. En dat is precies waar POBEDAM medewerkers dag in dag uit mee bezig zijn. Verandering gaat langzaam, stapje voor stapje, en vraagt jarenlange inzet en betrokkenheid. Er is nog veel te doen, maar we hebben vandaag gezien wat er mogelijk is.
Al met al was het een indrukwekkende en leerzame dag. We hebben gezien en ervaren hoe belangrijk onderwijs is voor deze kinderen. Het is een basisvoorwaarde voor een betere toekomst
Hierbij het verslag van vrijdag, dag 6.
Wederom veel leesplezier...
Jeroen
Door: Nienke de Boer en Kyra Wolbers
Op weg naar de scholen van het project POBEDAM, een partner van Edukans in Lira, komen we vast te zitten in de modder. De zandwegen zijn veranderd in modderpoelen door de vreselijk harde regen van vannacht. De drie busjes slippen weg en belanden in de berm, met ons er nog in. We moeten uitstappen, maar hoeven niet zelf te duwen omdat de plaatselijke bevolking ons helpt. Dankzij hen kunnen we uiteindelijk verder reizen.
Na een beetje vertraging komen we nu aan op de eerste school die we vandaag bezoeken. Deze school is onderdeel van het project POBEDAM. POBEDAM is een organisatie die gerund wordt door de lokale bevolking. Zij richten zich op het trainen van leerkrachten, het opzetten van oudercomités en het opleiden van schoolinspecties, zodat de regels die de overheid heeft opgesteld ook echt worden nageleefd.
We krijgen vandaag de opdracht mee om als journalist te werk te gaan. We gaan in gesprek met ouders, leerkrachten en kinderen. De vragen gaan o.a. over de kwaliteit van het onderwijs, de oorlog en het slaan van kinderen als straf. De uitvoering van het project is nu twee jaar bezig, waardoor het een uitdaging is grote verschillen tussen deze en andere scholen te constateren. Die zie je soms ook niet direct op het eerste oog.
De eerste school heeft zeer grote klassen (rond de 100 leerlingen in één klaslokaal). Er zijn nog niet in alle klassen banken en tafeltjes aanwezig waardoor de leerlingen de hele dag op een ongelijke betonnen vloer zitten. Obote, veldwerker van POBEDAM, legt uit dat ze op een nieuwe school eerst willen investeren in middelen die geen geld kosten. Anders ontstaat het gevaar dat die zich helemaal afhankelijk maken van geld van buitenaf. En ouders en de lokale overheid hebben zelf tenslotte ook een verantwoordelijkheid.
Op de tweede school krijgen we een andere indruk. Er hangen mooie, informatieve posters in de lokalen. Op deze school zien we ook betekenisvol onderwijs. Een voorbeeld hiervan is dat een leerkracht bezig is met de uitleg van breuken aan de hand van een appel. Ook zitten de leerlingen hier wel op bankjes en zijn de klassen een stuk kleiner (zo rond de 70 leerlingen). Leerkrachten geven in gesprekken aan dat zij deze groepen nog te groot vinden en streven naar ongeveer 55 leerlingen per klas. Dat is ook het gemiddelde dat de overheid aangeeft. Kortom, ze zijn goed op weg hier. Met dank aan POBEDAM staat er bovendien een nieuw toiletgebouw, wat cruciaal is om de wat oudere meisjes naar school te laten gaan.
Iets anders waar we vandaag mee worden geconfronteerd zijn de naweeën van de burgeroorlog die in Noord-Oeganda heeft gewoed tot 2007. Het rebellenleger Lord’s Resistance Army (LRA) heeft in deze streek bijna 20 jaar vreselijk huisgehouden. Door in gesprek te gaan met onze studenten en de leerkrachten weten we nu meer over deze gruwelijke geschiedenis. Veel kinderen op de scholen die we bezoeken zijn daarvan slachtoffer. Een onderwerp als ‘seks’ kan dan ook niet normaal worden behandeld omdat veel kinderen zijn misbruikt. Tijdens de oorlog was het vaak te gevaarlijk was om alle kinderen op één plek te onderwijzen. De LRA stond bekend om het feit dat zij kinderen roofden om ze op te leiden tot soldaten. Om dit te vermijden woonden veel gezinnen in de bush. Volgens een leerkracht kwamen de kinderen soms als ‘beesten’ terug, met veel agressief gedrag. POBEDAM werkt samen met leerkrachten aan de verwerking van deze trauma’s bij kinderen. Zo organiseert deze school op vrijdagmiddag een soort ‘tutoruur’ waarin leerlingen kunnen komen met al hun problemen. Dan wordt er ook gewerkt aan ‘het weer kind zijn’. Deze uren zijn verplicht voor de kinderen.
Na deze ervaring stellen Maria, Susanna, Nienke en Kyra ook vragen aan de Oegandese studenten. Zij hebben de oorlog immers bewust meegemaakt omdat deze eigenlijk pas 2 jaar geleden echt is geëindigd. Zij vertellen ons een verhaal dat ons erg aangrijpt en de student van Kyra slaat een arm om haar heen. Wat blijkt is dat rebellen tijdens de oorlog moeders gedwongen hebben om hun eigen kinderen te vermoorden (of andersom). Wat ons verbaast, is dat onze studenten er makkelijk over praten en er zelfs een beetje lacherig over doen. Eigenlijk kunnen we dit nog niet begrijpen, maar we denken dat dit voor de studenten de enige manier is om er wel over te kunnen praten. ‘Al lachen de tanden, het hart vergeet niets.’
Zoals we al eerder hebben aangegeven, zijn we vandaag journalist. Dat levert zoals eerder gezegd wisselende ervaringen op. Ook op deze scholen zien we dat er kinderen worden geslagen, hoewel dat bij wet verboden is. We zien ook een dronken leerkracht. En dat is precies waar POBEDAM medewerkers dag in dag uit mee bezig zijn. Verandering gaat langzaam, stapje voor stapje, en vraagt jarenlange inzet en betrokkenheid. Er is nog veel te doen, maar we hebben vandaag gezien wat er mogelijk is.
Al met al was het een indrukwekkende en leerzame dag. We hebben gezien en ervaren hoe belangrijk onderwijs is voor deze kinderen. Het is een basisvoorwaarde voor een betere toekomst
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
